1 januari 2021, onze collega Hugo Vandevelde laat niet alleen een vreemd jaar achter zich, maar meteen ook zijn hele loopbaan. Hij zal de geschiedenis ingaan als de leraar die zijn leerlingen leerde fietsen en touwen oprollen.
Het begin
Na het afstuderen werd Hugo meteen al voor de leeuwen gegooid als studiemeester voor het vierde jaar in het Sint-Amandusinstituut aan de Oude Houtlei in het centrum van Gent.
Na twee jaar kon hij terugkeren naar zijn ‘roots’ in Zwevegem. Hij kon aan de slag als leraar L.O. in ‘het schooltje op de Kappaert’ dat toen sterk uitbreidde door de overschakeling naar het V.S.O. (Vernieuwd Secundair Onderwijs). Het Gemeentelijk Technisch Instituut werd toen ook omgedoopt tot het GI (Gemeentelijk Instituut).
Met de leerlingen trok hij per fiets naar de gemeentelijke sporthal waar hij de legendarische Zweedse banken van turnmeester Robert V. aan de kant zette in ruil voor ‘de échte sport’.
Ook buitenactiviteiten, al dan niet op verplaatsing, stonden op het programma, steeds het leerplan indachtig. In de lente stonden vooral fietsactiviteiten gepland. Soms moest zijn jaarplan er dan wellicht een beetje voor wijken, dachten we, maar dat nam je hem niet kwalijk.
Het busje
Intussen had Hugo er ook zijn rijbewijs C op zitten, waardoor hij – samen met nog enkele collega’s – ‘het busje van school’ onder zijn hoede kreeg voor het leerlingenvervoer naar gemeenten als Helkijn, Sint-Denijs, Bellegem, Rollegem…
Het busje bracht wat perspectieven én zorgde voor glunderende ideeën.
Zo stichtte Hugo de ‘krokustrip naar Herbeumont’ voor de eerstejaars. Het zou hun vuurdoop worden. Het draaide uit op een kamp, met als opzet ‘alles in eigen regie’: de avontuurlijke activiteiten (survival, death ride, de Semois oversteken met het zelfgebouwde vlot, BBQ in open lucht tijdens de dagtocht, …) en dan thuiskomen in een familiale sfeer waar de eigen kookploeg klaar stond. En alles moest mee vanuit het GI, een ware volksverhuizing. Typmachine en kopieermachine voor het dagelijkse kampboekje, oventje voor de avondactiviteit. Bogen, pijlen ook natuurlijk. Maar ook touwen, heel veel touwen, die telkens zorgvuldig gedroogd en opgerold werden onder het waakzame oog van ‘voorzitter’ Hugo. Het kamp werd een voltreffer en werd elk jaar georganiseerd.
Ook de tweede- en derdejaars kregen hun kamp, waar Hugo ook begeleider was: de tweedejaars trokken per fiets (wat dacht je?) naar Ronse en de derdejaars maakten de Viroinvallei onveilig (een beetje maar).
Het busje, op de duur ‘Het Schimmelke’ genaamd, kwam er altijd van pas, met Hugo als chauffeur.
Eigen sporthal
Toen dhr. E. Verslype nog directeur was, werd er in het GI door het gemeentebestuur een nieuwbouwproject gerealiseerd met als kers op de taart een eigen sporthal. Voor Hugo was dit hét van hét en hij was er zo trots op dat hij er zelfs een eigen ‘bureautje’ installeerde met een geïmproviseerd koffiehoekje. In de sporthal zag hij erop toe dat alles ‘spic en span’ was en bleef. Alle materiaal had er zijn eigen plekje en dit werd grondig gecontroleerd door Hugo himself.
Verder bleef hij zijn leerlingen stimuleren om het beste uit zichzelf naar boven te halen. Soms vertoonden zijn aanmoedigingen een ironisch ondertoontje als : ‘Mijn schoonmoeder loopt rapper dan gij’, maar geen enkele leerling die zich daaraan stoorde: ze wisten vanuit welke hoek de wind waaide. Ze wisten ook dat ze bij fietspech altijd terecht konden bij hun leraar Hugo. Die zou het wel fiksen, altijd met een ‘passend woordje’ erbij.
Verhuis van Oost naar West
Stilaan zat het eraan te komen: het achterlaten van wat was in ‘de Oost’, maar met een positieve blik naar de toekomst. Hugo zette zijn opdracht verder in ‘de West’ met zijn collega’s Roos, Christine, Isabel en Nele. Met hen was samenwerken een pluspunt en kon er heel wat gerealiseerd worden. Zelfs het administratief bijhouden van alles bleek plots een (min of meer) verborgen talent van hem.
Ook het busverhaal kreeg een vervolg, zij het dan niet meer met ‘t Schimmelke: Hugo bracht op woensdagmiddag leerlingen per bus veilig thuis.
Waar hij wel/niet van houdt
Algemeen geweten is dat Hugo niet van (lange) vergaderingen houdt. Stilzitten is nu eenmaal niet zijn ding. Ook een koffietje vooraf brengt dan zelfs geen soelaas.
Actie ondernemen daarentegen zit hem in het bloed. Zo was hij promotor van de schoolsport en medeorganisator van de SVS-cross (nu MOEV) in het kader van het loopcriterium Zuid.
De fiets
Fietsen is hem op het lijf geschreven.
Maar, helaas, met al die dynamiek gaan ook soms ongemakken gepaard: zo zorgde een ongelukkige val met de fiets voor een onvoorzien einde aan zijn loopbaan.
De fiets hangt hij nog niet aan de haak, want opgeven staat niet in zijn woordenboek.
En nu
Zoals hij het zelf formuleert: “Ik hoop fit te blijven. Ik geniet nog elke dag van mijn mooie fietsritten, mijn tuin, en de vele boeken die ik lees. Verder klus ik voor mijn kinderen en zorg ik regelmatig voor de kleinkinderen Stella en Oliver. Ik begeleid ook de nieuwelingen en junioren van Gaverzicht”.
Wel, Hugo,
we gunnen het je van harte!
Het ga je goed.
Jouw collega’s ( het ’ officiële ’ afscheid is voor post-corona-tijden )
